Op momenten dat je iets verliest, besef je vaak pas de waarde. Je verliest je baan waarvan je dacht dat je die kon missen als kiespijn, en nu realiseer je je pas hoe belangrijk het voor je was. Je verliest je gezondheid die je altijd als vanzelfsprekend beschouwde, en nu ben je bereid er alles voor op te geven. Je verliest de vrijheid om je mening te geven, om te gaan en staan waar je wilt, om je vrienden te omhelzen, en nu besef je dat vrijheid het grootste geschenk is dat het leven je ooit heeft gegeven.

Misschien is dat wel een van de lessen die we een beetje vergeten waren. Nu alles op zijn kop staat. Waar normaal niet meer normaal is. Waar gezond verstand niet meer gezond lijkt te zijn. Waar samen zijn als een gevaar wordt gezien. En waar vrijheden die zo vanzelfsprekend waren, ineens heel kostbaar zijn.

Natuurlijk was niet iedereen altijd even blij met hoe het ging. Soms was er kritiek op de buurman, de baas, de minister-president. Toch hadden we het heel aardig voor elkaar. Maar in een paar maanden tijd lijkt dat nu zo ver weg. We zijn in een economische crisis gestort waar we de diepte nog nauwelijks van zien. We zitten gevangen in allerlei maatregelen. Velen kunnen hun beroep niet meer uitoefenen. Banen bestaan niet meer. Bedrijven zijn er niet meer. Evenementen mogen niet meer. Het lijkt soms wel een slechte “Sci-Fi” film, waar maar geen einde aan komt.

Als ik niet meer weet wat ik moet doen, stel ik me de vraag “Wat zou Liefde doen?” En dan laat ik de stilte tot mij komen, en voel ik op een gegeven moment het antwoord. Het antwoord van mijn hart. En wat ik heb ervaren is dat liefde altijd kiest voor het Leven, niet de dood. Voor waarheid, niet onwetendheid. Voor moed, niet angst. En ook is liefde heus niet altijd lief. En zeker volgt het niet blindelings de kudde. Soms is het zelfs ronduit dwars en ongehoorzaam … niet langer verdraagzaam naar de buurman …niet langer loyaal aan de baas … niet langer eens met de minister-president…

Het hart heeft vele manieren waarop het zich kan uiten. Vele kleuren, vele geluiden, vele talen. Toch is er een gemeenschappelijke noemer. Ongeacht of je nu op de barricade staat, of in een vurige discussie verwikkeld bent, of op je meditatiekussentje zit, er is altijd een onderliggende rust … een vrede … een stilte. Net als de rimpelloze oceaan die er altijd is, zelfs onder de meest woeste golven.

En in die stilte, daar ben jij … jouw essentie … jouw ziel. En vanuit die heilige plek open je je ogen. Het is anders dan voorheen … anders dan je dacht … anders dan je was verteld. Maar nu weet je dat jij het bent die kijkt … die denkt … die voelt. En van daaruit ga je de wereld in. En doet wat jouw hart je vertelt … en spreekt jouw waarheid … en leeft jouw leven…

Sommigen zullen het niet leuk vinden. Je bent niet meer de persoon zoals zij wilden dat je zou zijn. Misschien zul je vrienden verliezen, of zelfs mensen binnen je eigen familie. Maar je weet in je hart dat je nu trouw bent aan jezelf. Dit is wie je echt bent. Wie je kiest te zijn! En dat is helemaal oké…

Niemand kan ooit jouw vrijheid afnemen

De sleutel tot jouw ziel heb jij alleen

Niemand kan ooit jouw waarheid opdringen

De sleutel tot jouw ziel heb jij alleen

En niemand kan ooit jouw leven ontnemen

De sleutel tot jouw ziel heb jij alleen

En wie heeft het gedaan?

Wie heeft je uiteindelijk bevrijd?

Je beste vriend … je baas … de minister-president?

Nee, niets van dit alles

Alles is gebeurd

Alleen door jou

Angelo Meijers,   26 aug.  2020