HET “FCK” MODEL … MAAR DAN DE GOEIE VERSIE

Wel eens van “FCK” gehoord? NEE… Ik ook niet, hoor. En nee, het heeft niets met JF Kennedy te maken. En nee, het is ook niet dat ik een letter vergeten ben bij het schrijven van een Engels scheldwoord. Wel heeft het alles te maken met waar we momenteel door heen gaan in deze knotsgekke tijden. Het staat voor…

FLATTEN … CRUSH … KILL

Wat bedoel ik daar nou mee? Nou, laat me je dat eens haarfijn uitleggen. In den beginne was er eens een toespraak van onze minister-president. En hij vertelde op een ernstige toon dat er een virus onder ons was. En dat het merendeel van de bevolking zou worden geraakt. Hij was bezorgd voor ons welzijn. Bezorgd dat de ziekenhuizen het niet aan zouden kunnen. En bezorgd omdat hij beslissingen moest nemen terwijl zoveel nog onbekend was. Het was logisch. Het klonk overtuigend. En we hadden er allemaal begrip voor. Ik ook. En ons gezamenlijke doel “Flatten the Curve” was geboren.

Nadat deze mijlpaal bereikt was, en we ruimhartig werden geprezen omdat we het SAMEN hadden klaar gespeeld, werden de doelpalen echter stilletjes en geleidelijk aan wat verschoven. Velen hadden dit niet in de gaten. Het nieuwe elixer “Crush the Curve” was geboren. Het aantal ziekenhuis opnames, ic-patiënten, en “Covid-doden” moest helemaal naar nul. Officieel is het volgens mij nooit zo verteld maar afgaande op de genomen maatregelen is dit wel wat er is gebeurd. Het hele idee van “groepsimmuniteit” en zorgen dat met name de gezonde mensen geleidelijk aan een beschermingsschild vormen voor de meeste kwetsbaren onder ons, heb ik eigenlijk nooit meer gehoord. Kennelijk is dat ergens verdwaald achter gebleven tussen het vele stof dat alle maatregelen sindsdien hebben doen opwaaien…

Enfin, toen zelfs dat doel vrijwel volledig behaald was, met natuurlijk weer dank aan ons allen, en de curve zo plat was als ons oude dubbeltje, werden de palen wederom verschoven. De nieuwe heilige graal “Kill the Curve” was geboren. Het aantal positief geteste mensen moest nu naar nul. Ondanks het feit dat “positief zijn” helemaal niet hoeft te betekenen dat je ook besmet bent, wilde men het virus dus totaal elimineren. Alsof we ooit een virus hebben kunnen verdrijven door allemaal in een schuilplaats te gaan zitten. Alsof een biologisch verschijnsel ook maar enige compassie heeft voor de rare bedenksels bedacht in de hoofden van onze beleidsmakers.

Het a-sociale afstand houden en vermijden van elk menselijk contact. Het kapot wassen van onze handen met al die smerige handgels. De amateuristische, vaak zelf in elkaar geflanste, mondkapjes die ons niet alleen symbolisch monddood maken, maar ook onze eigen vieze stoffen opnieuw doen inademen. Het is onnodig. Onzinnig. Ja, zelfs ongezond. Virussen en bacteriën zijn de bouwstenen van ons immuunsysteem. Door zo steriel te leven, maken we ons zelf alleen maar meer kwetsbaar. Elke weldenkende arts kan je dat binnen een minuut uitleggen.

Alles lijkt er nu op gericht om elk smeulend vuurtje gelijk te kunnen blussen. Goh, waarom hebben we dat eigenlijk nooit eerder gedaan? We hebben toch immers elk jaar een dergelijke “Pandemie,” met in sommige jaren zelfs een veel hoger sterftecijfer dan nu. Ineens is “positief zijn” niet meer zo positief. Is ziek zijn een absoluut schrikbeeld. En is dood gaan iets dat zeer nauwkeurig op een ranglijst moet worden bijgehouden.

Ik begrijp dat nu alle sportevenementen zo’n beetje zijn verboden, er koortsachtig op zoek wordt gegaan naar een nieuw stukje competitie en spanning. En vertier. Maar om nu met zijn allen om een “Virus-bokaal” te gaan strijden, en elke dag de scores daarvan bij te houden, dat lijkt me nou toch ook weer niet de wens van het grote publiek. Erg saai ook. En zeer ongezond voor je systeem als je vatbaar bent voor te hoge scores. Er lijkt ook geen eind aan het seizoen te komen. Waar voetballers maandenlang van een welverdiende vakantie in een ver idyllisch oord kunnen nagenieten van hun inspanningen, gaat deze wedstrijd ellenlang door. Als het ene speelveld is schoongepoetst, verplaatst men het spel doodleuk naar een ander deel van de wereld. Pfff … kan iemand misschien even de “pauze knop” indrukken a.u.b.…  Even terug naar het verhaal. Ik ben zelf een enorm voorstander van hoge doelen stellen in je leven. “Shooting for the stars,” zoals ze dat zo mooi zeggen in het land waar ik momenteel mijn leventje vorm geef. Maar als je mensen, of zelfs een hele samenleving, onrealistische doelstellingen gaat opleggen, en hen daar dan vervolgens ook nog op gaat afrekenen, dan ontstaat er toch wel een probleem. Je spreekt ze dan aan op iets dat zij helemaal niet kunnen waarmaken. En als je daar dan vervolgens ook nog een heleboel dwang en druk op gaat zetten, dan krijgen we wat ik noem “het opstandige kind syndroom.” En die heeft zo zijn eigen “FCK” model…

FIGHT … CRUSH … KILL

Oftewel, “Fight the system.” “Crush the parent”. And “Kill the authority.” Iedere ouder weet nu gelijk waar ik op doel. Je kind pikt het niet meer langer en komt in verzet. Je hebt hem (of haar) namelijk een verwachtingspatroon opgeplakt wat onrealistisch is,. En ook heb je hem nog alle pleziertjes ontnomen. Niet vreemd dat het kind volledig los gaat en zich van je afkeert. Totdat je ooit weer een keer bij zinnen komt en “sorry” durft te zeggen. Als het dan al niet te laat is…

Wat ik nu zie gebeuren, is dat de autoriteiten, en dat geldt overigens voor nagenoeg alle landen, ons behandelen als kleine kinderen. We krijgen een onhaalbaar doel voorgeschoteld (“Kill the Curve”), onwerkbare maatregelen opgelegd, en ook worden we nog eens zwaar bestraft als we ongehoorzaam zijn. Daarbij wordt onze levensvreugde ook volledig afgeknepen. En niet alleen doordat we op steeds meer plaatsen onze mondkapjes moeten dragen. Gezellig bij elkaar komen, een feestje bouwen, een braderie organiseren, of lekker uit je dak gaan op een festival; het wordt allemaal onmogelijk gemaakt. Voor ons eigen welzijn, dat wel. Althans dat is het officiële verhaal. Trouwens, naar de dames van plezier gaan mag. Dat weer wel. Afstand houden kan wellicht een issue zijn, en dat mondkapje… ja, dat lijkt me in sommige “situaties” ook knap hinderlijk. Maar voor alles is er een “work-around” the verzinnen…

Al met al is deze variant van het “FCK” model nou dus niet bepaald effectief te noemen als ouder, nog word je er erg vrolijk van. Als tenminste het welzijn van het kind je hoogste goed is. Kortom, zowel voor het volk als de beleidsmakers zullen we met elkaar – ja ik geloof in samenwerken – naar een andere oplossing moeten toewerken. Als ex-zakenman weet ik dat de beste oplossingen altijd een “Win-Win” voor beide partijen in zich dragen. En dat je altijd moet zoeken naar mogelijkheden om “het positieve” te belonen, en niet continu op de loer moet liggen om “het negatieve” te bestraffen. Daarom stel ik dan ook deze nieuwe, revolutionaire variant van het “FCK” model voor…

FREEDOM … CONNECTION … KINDNESS

De vrijheid voor het individu om zelf zijn verantwoordelijkheid te nemen binnen de kaders die we met elkaar afspreken. Je maakt eenmalig samen de spelregels zodat er draagvlak is onder de spelers en dan ga je het veld op en speelt het spel in volle vrijheid en vreugde. Uiteraard is er een scheidsrechter die geruisloos, zonder al te veel bombarie, het spel volgt en indien nodig ingrijpt bij een overtreding. Ja, van beide kanten natuurlijk. Onpartijdig, respectvol, en naar volle eer en geweten. Zeg maar, “de Zweden aanpak” in deze “C..tijd” (wil dat woord liever niet meer gebruiken om strikt persoonlijke redenen…).

En terwijl het spel gespeeld wordt, ontstaat er een verbinding tussen de spelers. Binnen je eigen team, en ook met het andere. Op het veld probeer je te winnen, maar als de strijd gestreden is, dan ga je samen na afloop de kantine in en drinkt gezellig een biertje. En ook de scheidsrechter is dan van harte welkom. In plaats van “dwang en druk” is er dus “verbinding en kameraadschap.” Samen maak je er iets moois van. Het publiek is ook weer welkom. En er mag zelfs gejuicht worden bij een doelpunt. Het is namelijk geen biljart wedstrijd waar iedereen moet fluisteren…

En de laatste pijler is vriendelijkheid. Naar elkaar toe. Van links naar rechts. En van hoog naar laag. Omdat we hetzelfde doel voor ogen hebben. We willen gewoon gelukkig zijn. In vrijheid. In verbondenheid. In vreugde. Dat is de ware versie van het “FCK” model dat een VRIJE EN MOOIE WERELD nodig heeft. Zonder dat is er geen leven. Geen liefde. Geen lol.

En het moet wel een beetje leuk blijven, toch…

 

Juli 2020, Angelo Meijers.