“Wanneer luistert er nou iemand?! Ik schrijf me te pletter en deel elke goede post van een “wakkere ander,” maar niemand reageert. Sterker nog, het wordt steeds stiller op mijn FB- pagina. Zelfs mijn vrienden reageren niet meer. En mijn man (of vrouw, meestal man toch…), zelfs mijn kinderen denken dat ik helemaal de weg kwijt ben.” Velen durven het te zeggen. Velen zeggen het niet, maar voelen het. Velen willen het niet voelen, want het doet te zeer…

Mensen, ik voel hetzelfde, ook al spreken velen zich hier zo positief uit en delen ze mijn woorden, mijn gevoelens. Soms in reacties op mijn posts, maar vaak ook in privé berichtjes. En wat vind ik het mooi om te zien dat jullie ook op elkaar reageren, elkaar steunen, elkaar zien in je eigen strijd. Zodat we elkaar laten voelen dat niemand echt alleen staat, ook al sta je soms letterlijk alleen…

En ik probeer zo goed als ik kan te reageren op iedereen, want ik waardeer het enorm. Mijn inspiratie komt deels van jullie, van de hartjes, de mooie woorden, de inhoudelijke reacties. Voor mij gaat het om het gevoel van verbondenheid dat we met elkaar opbouwen. Het licht dat we in elkaar aansteken. De innerlijke kracht die we voeden. Alles wat ik schrijf heeft deze intentie. Alles…

Soms hoor ik mensen zeggen ‘maar hoe kun je nou vrij zijn als je zo boos bent’ of ‘jij weet zeker alles beter’ of ‘jij schrijft alleen maar voor je eigen ego streling.’ En het is waar dat ik vanuit verschillende emoties, verschillende perspectieven, schrijf en spreek. Waarom? Omdat we die allemaal ervaren. En als ik me wil verbinden met wie dan ook, dan gebeurt dat op een bepaalde frequentie, met een bepaalde klank, in een bepaalde kleur. En het is waar dat ik vanuit mijn ‘eigen wijsheid’ (je mag ook de spatie eraf halen hoor…) leef. Waarom…

Omdat dat het enige echte authentieke is dat ik heb … die ik BEN. Mijn woorden zijn de spreekbuis van mijn ziel. En ik kan niet anders dan daar geluid aan geven. Maakt dat mijn waarheid dan beter? Tuurlijk niet. Pretendeer ik ook nooit. Maar ik weet, omdat ik dat zo sterk voel, dat mijn waarheid jouw waarheid kan doen ontluiken. Zodat jij vanuit jouw ZIJN gaat denken, voelen, en handelen. En vanuit ons zijn, zijn we verbonden. En als dat gebeurt, zijn alle woorden overbodig…

En dat ego met die streling dan? Ach, ik weet wat mensen daarmee bedoelen, maar ik denk niet in dat soort termen. Hoger zelf, lager zelf. Ego, niet ego(?). Ik ben niet TWEE. IK BEN EEN. Anders moet ik of naar een psychiater of naar een exorcist. In dat geval is er namelijk een teveel in mij. Wij, als mens en spiritueel wezen, hebben vele dimensies, vele kleuren, vele tonen. Elke poging om jezelf in hokjes te stoppen of in stukjes te analyseren is op een dieper niveau een beperking van jouw oneindige ZELF. Je bent EEN BEWUSTZIJN (of Ziel als je dat woord prefereert). En alles wat je denkt, voelt, zegt, en doet, komt voort uit die ENE. JIJ…

En als je je niet gehoord voelt, en denkt dat niemand jouw woorden of zelfs jouw echte Zijn opmerkt, denk dan eens aan de bloem die zo heerlijk rook toen je er laatst voorbijliep. Ze stond daar gewoon … in al haar pracht … voor jou. Zonder er iets voor terug te vragen. En hoe begon haar leven? Met het planten van een zaadje. Je gooide wat aarde erop. Elke dag weer verzorgde je het stukje grond. Maar een bloem zag je nog niet. Tot de dag dat het er in een keer was. Magisch. Mooi. Perfect in al zijn schoonheid…

Groeide het alleen toen ze voor het eerst haar ranke lijfje boven de grond uitstak? Nee. Ook onder de grond deed moeder Aarde al haar werk. Je ogen konden het nog niet zien, maar de magie was al volop aan de gang. En alles wat je doet voor de bloem – water geven, blootstellen aan zonlicht, de aarde vruchtbaar houden- heeft niet direct met haar te maken. De bloem weet namelijk zelf precies hoe zij moet floreren. Jij hoeft alleen maar de juiste omstandigheden te creëren…

En zo gaat het ook met jouw woorden, zelfs met jouw gedachten en gevoelens. Die zijn net als zaadjes. Zaadjes die door de wind en de vogels ergens heen worden gebracht, waar ze uiteindelijk neervallen, en hopelijk in vruchtbare bodem landen. In iemands in hoofd … iemands hart … en zelfs zo diep als in iemands ziel. Niets, maar dan ook helemaal niets, in het universum, HET LEVEN, gaat verloren. De liefde is het onzichtbare netwerk dat alles en iedereen verbindt, voedt, en verruimt…

Daarom, je bent nooit alleen, ook al zie je niemand om je heen. Je gedachten zijn nooit alleen, ook al denk je dat. Je gevoelens zijn nooit alleen, ook al voelt het soms zo. Ik ben heel dichtbij ook al woon ik heel ver weg. In Canada, ergens boven op een berg, tussen de vogels en de wind. En zij vertellen mij alles…

 

Angelo Meijers,  8 nov. 2020